The following excerpts are from [SIC] (Jaded Ibis, Fall 2013), the middle term of Davis Schneiderman’s  DEAD/BOOKS trilogy (BLANK 2011, INK. 2014).

The book takes its name from the Latin abbreviation for “as written” and includes works under Davis Schneiderman’s name, including everything from the prologue to The Canterbury Tales to a translation of the story “Pierre Menard, Author of the Quixote,” to Wikipedia pages to genetic codes.

[SIC] include images of Schneiderman taken by visual artist Andi Olsen, a cover by Tim Guthrie, an introduction for Oulipo member Daniel Levin Becker, and musical accompaniment from Illegal Art sampling musicians, including Yea Big, Steinski, Oh Astro, and Girl Talk.

The release will be accompanied by 25 full-text ebooks of the works used in Part I of [SIC], available for free download.

The fine-art edition of [SIC] will contain a pathogen that readers may deploy onto the text to become sick—sick about copyright.

***

From Utopia
De Optimo Reip. Statv, Deqve noua insula Vtopia libellus uere aureus,
nec minus salutaris quam festiuus, clarissmi disertissimiq[ue] uiri
Thomae Mori in clytæ cuitatis Londinensis ciuis & Vicecomitis.
Epigrammata clarissimi disertissimiq[ue] uiri

⁄

A Truly Golden Little Book,
No Less Beneficial Than Entertaining,
of the Best State of a Republic,
and of the New Island Utopia

by Davis Schneiderman


De optimo statu reipublicae deque noua insula Utopia sermonis quem Raphael Hythlodaeus uir eximius, de optimo reipublicae statu habuit liber primus, per illustrem uirum Thomam Morum inclitae Britanniarum urbis Londini et ciuem, et uicecomitem. [homo peregrinans Raphael Hythlodaeus] cum non exigui momenti negotia quaedam inuictissimus Angliae Rex Henricus eius nominis octauus, omnibus egregii principis artibus ornatissimus, cum serenissimo castellae principe Carolo controuersa nuper habuisset, ad ea tractanda, componendaque, oratorem me legauit in Flandriam, comitem et collegam uiri incomparabilis Cuthberti Tunstalli, quem sacris scriniis nuper ingenti omnium gratulatione praefecit, de cuius sane laudibus nihil a me dicetur, non quod uerear ne parum sincerae fidei testis habenda sit amicitia, sed quod uirtus eius, ac doctrina maior est, quam ut a me praedicari possit, tum notior ubique atque illustrior, quam ut debeat, nisi uideri uelim solem lucerna, quod aiunt, ostendere.

occurrerunt nobis Brugis—sic enim conuenerat—hi, quibus a principe negotium demandabatur, egregii uiri omnes. in his praefectus Brugensis uir magnificus, princeps et caput erat, ceterum os et pectus Georgius Temsicius Cassiletanus Praepositus, non arte solum, uerum etiam natura facundus, ad haec iureconsultissimus, tractandi uero negotii cum ingenio, tum assiduo rerum usu eximius artifex. ubi semel atque iterum congressi, quibusdam de rebus non satis consentiremus, illi in aliquot dies uale nobis dicto, Bruxellas profecti sunt, principis oraculum sciscitaturi.

ego me interim—sic enim res ferebat—Antuerpiam confero. ibi dum uersor, saepe me inter alios, sed quo non alius gratior, inuisit Petrus Aegidius Antuerpiae natus, magna fide, et loco apud suos honesto, dignus honestissimo, quippe iuuenis haud scio doctiorne, an moratior. est enim optimus et litteratissimus, ad haec animo in omnes candido, in amicos uero tam propenso pectore, amore, fide, adfectu tam sincero, ut uix unum aut alterum usquam inuenias, quem illi sentias omnibus amicitiae numeris esse conferendum. rara illi modestia, nemini longius abest fucus, nulli simplicitas inest prudentior, porro sermone tam lepidus, et tam innoxie facetus, ut patriae desiderium, ac laris domestici, uxoris, et liberorum, quorum studio reuisendorum nimis quam anxie tenebar—iam tum enim plus quattuor mensibus abfueram domo—magna ex parte mihi dulcissima consuetudine sua, et mellitissima confabulatione leuauerit.

hunc cum die quadam in templo diuae Mariae, quod et opere pulcherrimum, et populo celeberrimum est, rei diuinae interfuissem, atque peracto sacro, pararem inde in hospitium redire, forte colloquentem uideo cum hospite quodam, uergentis ad senium aetatis, uultu adusto, promissa barba, penula neglectim ab humero dependente, qui mihi ex uultu atque habitu nauclerus esse uidebatur.

at Petrus ubi me conspexit, adit ac salutat. respondere conantem seducit paululum, et uides inquit hunc!—simul designabat eum cum quo loquentem uideram—eum inquit iam hinc ad te recta parabam ducere. uenisset inquam pergratus mihi tua causa. immo, inquit ille, si nosses hominem, sua. nam nemo uiuit hodie mortalium omnium, qui tantam tibi hominum, terrarumque incognitarum narrare possit historiam. quarum rerum audiendarum scio auidissimum esse te. ergo inquam non pessime coniectaui. nam primo aspectu protinus sensi hominem esse nauclerum. atqui inquit aberrasti longissime; nauigauit quidem non ut Palinurus, sed ut Ulysses; immo uelut nempe Plato. Raphael iste, sic enim uocatur gentilicio nomine Hythlodaeus, et latinae linguae non indoctus, et graecae doctissimus—cuius ideo studiosior quam Romanae fuit, quoniam totum se addixerat philosophiae; qua in re nihil quod alicuius momenti sit, praeter Senecae quaedam, ac Ciceronis extare latine cognouit—relicto fratribus patrimonio, quod ei domi fuerat—est enim Lusitanus—orbis terrarum contemplandi studio Amerigo Vespucio se adiunxit, atque in tribus posterioribus illarum quattuor nauigationum quae passim iam leguntur, perpetuus eius comes fuit, nisi quod in ultima cum eo non rediit. curauit enim atque adeo extorsit ab Amerigo, ut ipse in his xxiiii esset qui ad fines postremae nauigationis in castello relinquebantur. itaque relictus est, uti obtemperaretur animo eius, peregrinationis magis quam sepulchri curioso. quippe cui haec assidue sunt in ore, caelo tegitur qui non habet urnam, et undique ad superos tantumdem esse uiae. quae mens eius, nisi deus ei propitius adfuisset, nimio fuerat illi constatura.

ceterum postquam digresso Vespucio multas regiones cum quinque castellanorum comitibus emensus est, mirabili tandem fortuna Taprobanen delatus, inde peruenit in Caliquit, ubi repertis commode Lusitanorum nauibus, in patriam denique praeter spem reuehitur.

From Disputatio pro Declaratione Virtutis Indulgentiarum /
The Ninety-Five Theses on the Power and Efficacy of Indulgences

by Davis Schneiderman

Amore et studio elucidande veritatis hec subscripta disputabuntur
Wittenberge, Presidente R. P. Martino Lutther, Artium et S.
Theologie Magistro eiusdemque ibidem lectore Ordinario. Quare
petit, ut qui non possunt verbis presentes nobiscum disceptare
agant id literis absentes. In nomine domini nostri Hiesu Christi.
Amen.

1. Dominus et magister noster Iesus Christus dicendo `Penitentiam
agite &c.’ omnem vitam fidelium penitentiam esse voluit.

2. Quod verbum de penitentia sacramentali (id est confessionis et
satisfactionis, que sacerdotum ministerio celebratur) non potest
intelligi.

3. Non tamen solam intendit interiorem, immo interior nulla est,
nisi foris operetur varias carnis mortificationes.

4. Manet itaque pena, donec manet odium sui (id est penitentia
vera intus), scilicet usque ad introitum regni celorum.

5. Papa non vult nec potest ullas penas remittere preter eas, quas
arbitrio vel suo vel canonum imposuit.

6. Papa non potest remittere ullam culpam nisi declarando, et
approbando remissam a deo Aut certe remittendo casus reservatos
sibi, quibus contemptis culpa prorsus remaneret.

7. Nulli prorus remittit deus culpam, quin simul eum subiiciat
humiliatum in omnibus sacerdoti suo vicario.

8. Canones penitentiales solum viventibus sunt impositi nihilque
morituris secundum eosdem debet imponi.

9. Inde bene nobis facit spiritussanctus in papa excipiendo in
suis decretis semper articulum mortis et necessitatis.

10. Indocte et male faciunt sacerdotes ii, qui morituris
penitentias canonicas in purgatorium reservant.

11. Zizania illa de mutanda pena Canonica in penam purgatorii
videntur certe dormientibus episcopis seminata.

12. Olim pene canonice non post, sed ante absolutionem
imponebantur tanquam tentamenta vere contritionis.

13. Morituri per mortem omnia solvunt et legibus canonum mortui
iam sunt, habentes iure earum relaxationem.

14. Imperfecta sanitas seu charitas morituri necessario secum fert
magnum timorem, tantoque maiorem, quanto minor fuerit ipsa.

15. Hic timor et horror satis est se solo (ut alia taceam) facere
penam purgatorii, cum sit proximus desperationis horrori.

16. Videntur infernus, purgaturium, celum differre, sicut
desperatio, prope desperatio, securitas differunt.

17. Necessarium videtur animabus in purgatorio sicut minni
horrorem ita augeri charitatem.

18. Nec probatum videtur ullis aut rationibus aut scripturis, quod
sint extra statum meriti seu augende charitatis.

19. Nec hoc probatum esse videtur, quod sint de sua beatitudine
certe et secure, saltem omnes, licet nos certissimi simus.

20. Igitur papa per remissionem plenariam omnium penarum non
simpliciter omnium intelligit, sed a seipso tantummodo
impositarum.

21. Errant itaque indulgentiarum predicatores ii, qui dicunt per
pape indulgentias hominem ab omni pena solvi et salvari.

22. Quin nullam remittit animabus in purgatorio, quam in hac vita
debuissent secundum Canones solvere.

23. Si remissio ulla omnium omnino penarum potest alicui dari,
certum est eam non nisi perfectissimis, i.e. paucissimis, dari.

24. Falli ob id necesse est maiorem partem populi per
indifferentem illam et magnificam pene solute promissionem.

25. Qualem potestatem habet papa in purgatorium generaliter, talem
habet quilibet Episcopus et Curatus in sua diocesi et parochia
specialiter.

Loren Ipsum /
either is there anyone who loves pain itself since it is pain and thus wants to obtain it

by Davis Schneiderman


Lorem ipsum dolor sit amet, consectetuer adipiscing elit, sed diam nonummy nibh euismod tincidunt ut laoreet dolore magna aliquam erat volutpat. Ut wisi enim ad minim veniam, quis nostrud exerci tation ullamcorper suscipit lobortis nisl ut aliquip ex ea commodo consequat. Duis autem vel eum iriure dolor in hendrerit in vulputate velit esse molestie consequat, vel illum dolore eu feugiat nulla facilisis at vero eros et accumsan et iusto odio dignissim qui blandit praesent luptatum zzril delenit augue duis dolore te feugait nulla facilisi. Nam liber tempor cum soluta nobis eleifend option congue nihil imperdiet doming id quod mazim placerat facer possim assum. Typi non habent claritatem insitam; est usus legentis in iis qui facit eorum claritatem. Investigationes demonstraverunt lectores legere me lius quod ii legunt saepius. Claritas est etiam processus dynamicus, qui sequitur mutationem consuetudium lectorum. Mirum est notare quam littera gothica, quam nunc putamus parum claram, anteposuerit litterarum formas humanitatis per seacula quarta decima et quinta decima. Eodem modo typi, qui nunc nobis videntur parum clari, fiant sollemnes in futurum.

From Moon Landing

by Davis Schneiderman


McCandless: And we're getting a picture on the TV.

Aldrin: You got a good picture, huh?

McCandless: There’s a great deal of contrast in it; and currently it’s upside-down on our

Aldrin: Okay. Will you verify the position – the opening – I ought to have on the (16 mm movie) camera?

McCandless: Stand by. (Long Pause)

McCandless: Okay. Neil, we can see you (on the TV) coming down the ladder now. (Pause)

Armstrong: Okay. I just checked getting back up to that first step, Buzz. It’s…The strut isn’t collapsed too far, but it’s adequate to get back up.

McCandless: Roger. We copy.

Armstrong: Okay, I’m at the…(Listens)

McCandless: …1/160th second for shadow photography on the sequence camera.

Armstrong: I’m at the foot of the ladder. The LM footpads are only depressed in the surface about 1 or 2 inches, although the surface appears to be very, very fine grained, as you get close to it. It’s almost like a powder. (The) ground mass is very fine. (Pause)

Armstrong: Okay. I’m going to step off the LM now.

(Long Pause)

Armstrong: That’s one small step for man; one giant leap for mankind. (Long Pause)

Armstrong: Yes, the surface is fine and powdery. I can kick it up loosely with my toe. It does adhere in fine layers, like powdered charcoal, to the sole and sides of my boots. I only go in a small fraction of an inch, maybe an eighth of an inch, but I can see the footprints of my boots and the treads in the fine, sandy particles.

McCandless: Neil, this is Houston. We’re copying. (Long Pause)

(Images by Andi Olson)

*** 

Davis Schneiderman is a multimedia writer and scholar whose works include the novel Drain (TriQuarterly/Northwestern); the DEAD/BOOKS trilogy (Jaded Ibis), including the blank novel, Blank: a novel, with audio from Dj Spooky, and the forthcoming [SIC] (Fall 2013), with images from Andi Olsen, and introduction from Oulipo member Daniel Levin Becker, and audio from Illegal Arts acts Oh Astro, Steinski, Yea Big, and Girl Talk; and the audiocollage Memorials to Future Catastrophes (Jaded Ibis).

His co-edited collections include Retaking the Universe: Williams S. Burroughs in the Age of Globalization (Pluto) and The Exquisite Corpse: Chance and Collaboration in Surrealism’s Parlor Game (Nebraska, 2009); and The &NOW AWARDS: The Best Innovative Writing (vols. 1 and 2).

Schneiderman’s work has appeared in numerous publications including Fiction International, Harpers.org, The Chicago Tribune, The Iowa Review, TriQuarterly, and Exquisite Corpse; he blogs for The Huffington Post and is a Contributing Editor for The Nervous Breakdown.

He is the Associate Dean of the Faculty and Director of the Center for Chicago Programs at Lake Forest College. He also Directs Lake Forest College Press/&NOW Books.

He can be found, virtually, at davisschneiderman.com/